BLOG: Je bent mooi. Je bent lief. Je bent geweldig.
Onlangs was ik met de auto onderweg naar een afspraak en reed ik langs een middelbare school. Er reden twee puber-jongens op de fiets, die elkaar in tegengestelde richting kruisten op het fietspad. De jongen, met een wat ´stoer voorkomen´ stak fel zijn middelvinger op tegen de andere, iets minder-stoer-uitziende, jongen. Mijn hart brak! WAAROM? WAAROM DOE JE DIT?, vroeg ik mij af! Zo’n klein gebaar. Maar wat voor gevoel moet dit de andere jongen voor de rest van de dag hebben gegeven?
Mijn gedachten gingen naar een positief gebaar en de impact die dit op mij heeft gehad, jaren geleden. Ik was 17 jaar en, zoals veel meiden van die leeftijd, enorm onzeker. Ik volgde balletles op een balletschool in een nabij gelegen dorp. In mijn groep danste ook altijd een oudere dame, met prachtig rood haar. Ze woonde in mijn woonplaats en bood mij aan om mij wekelijks met haar ‘rode eend’ op te halen en na de balletlessen weer thuis te brengen.
Toen het Kerstmis was viel er een kaartje voor mij op de mat. Het was een kaartje van deze vrouw, waar ze het volgende op had geschreven:
Lieve Sandy,
Je bent mooi.
Je bent lief.
Je bent geweldig.
Het kaartje bleef ik maar lezen. Ik vond het zo bijzonder dat zij de moeite had genomen om dit voor mij op een kaartje te schrijven en naar me toe te sturen. Ik hoor deze zinnen, nu jaren later, nog geregeld door mijn hoofd gaan. Het waren de woorden die mij steunde in die enorme onzekere periode in mijn leven.
Een paar jaar geleden zag ik de vrouw fietsen. Ik reed haar in mijn auto voorbij en herkende haar aan haar rode haren. Ik kon niet stoppen, maar ik nam mij voor dat als ik haar ooit nog eens zou zien, haar zou bedanken. Maanden later liep ik haar in de supermarkt, in het dorp waar ik als kind woonde, tegen het lijf. Ik sprak haar aan, en na uitgelegd te hebben wie ik was (“Meid, wat ben je groot geworden!”) bedankte ik haar alsnog voor haar lieve woorden op de kerstkaart en vertelde haar hoeveel dit voor mij betekend had.
Hoe mooi zou het zijn als iedereen zich beseft wat een impact zijn of haar daden, hoe klein ook, kunnen hebben op het leven van iemand anders. En te beseffen dat hoe klein jouw positieve bijdrage ook is, dit voor een ander heel veel kan betekenen.
Wat een mooie, liefdevolle blog, Sandy. Het is eigenlijk zo’n kleine moeite om een positief gebaar naar een ander te maken, en we doen het zo weinig, terwijl het de wereld zoveel goed zou doen. Bij mij komt de herinnering naar boven aan de blijdschap en dankbaarheid van een van de allereerste krachtvrouwen die ik als coach begeleidde. Zij liet mij een jaar na haar coachingstraject weten dat ze nog steeds elke dag profijt had van mijn begeleiding, en dat ze zo ontzettend veel beter in haar vel zat en zo blij was met alle positieve veranderingen die ze in haar leven had doorgevoerd. Mijn positieve gebaar, aandacht, luisterend oor, praktische adviezen hadden haar dus veel gebracht. En haar positieve gebaar door dat berichtje van een jaar later, was voor mij zo’n fijne bevestiging van de waarde die ik anderen als coach biedt en een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen 🙂
Dank je Jantine dat je jouw mooie ervaring met mij en de lezers hebt gedeeld. Het is altijd fijn om van je clienten mag horen hoeveel jouw bijdrage heeft geleverd in hun eigen ontwikkeling en mooie veranderingen in haar leven. Dat je dat meer zelfvertrouwen geeft is mooi en geeft je nog meer vertrouwen in je mooie werk!
Wat heerlijk om te lezen, Sandy. Ja, een klein gebaar, een liefdevol woord, een warme glimlach kan zoveel impact hebben. Zeventien jaar geleden is mijn zusje overleden aan de gevolgen van baarmoederhalskanker. Op haar eerste verjaardag na haar overlijden kreeg ik van een voor mij nog altijd onbekend gebleven afzender een kaartje in de bus. Met een hartje op de voorkant en op de achterkant de tekst “Ik denk aan je”. Dat vond ik zo’n mooi gebaar, en elk jaar op 14 december (haar verjaardag) denk ik met warmte terug aan dat kaartje, dat gebaar, die troost.
Dank je wel Saskia, voor je mooie persoonlijke reactie.
Mooi Saskia, hoeveel dit kaartje jou op haar eerste verjaardag kon steunen. En wat bijzonder dat je niet eens weet van wie het was…
Die paar woorden op een kaartje, in een sms-je etc. kunnen zoveel waard zijn!
Het zijn vooral de onverwachte uitspraken die zo bij je binnen kunnen komen. Ik herinner me een vrouw die ik lang geleden aan de telefoon had, ik kende haar niet, en zij zei heel spontaan: “Wat heb je een mooie stem!” Bijzonder dat zij die gedachte hardop uitsprak.
Zelf word ik ook wel eens herinnerd aan leuke uitspraken die ik lang geleden heb gedaan en zelf al weer vergeten ben. Leuk om te horen achteraf die die uitspraak een ander zo geholpen heeft.
En ik ben i.h.a. heel attent met kaarten sturen of felicitaties voor verjaardagen. ook dat wordt vaak gewaardeerd!
Het is zo’n kleine moeite om vriendelijk te zijn voor anderen 🙂
Lieve Sandy, wat een mooi blog heb je geschreven. Echt prachtig, zo mooi en kwetsbaar. Ik krijg regelmatig briefjes van mijn kinderen. Mam ik hou van je, mam het spijt me, sorry mam, ik vind je lief. Die bewaar ik altijd. De mooiste die ik kreeg was een keer met moederdag, van mijn jongste dochter. Ik ben helemaal ondersteboven van jou. Met een foto van mijn dochter erbij ondersteboven hangend aan het klimrek. Briefjes om altijd te bewaren.
Dank je wel voor je reactie (en compliment!). Oh ja, die briefjes van de kids. Heerlijk. Zo leuk als ze eindelijk kunnen schrijven!
Dank je Anneke dat je even jouw herinnering hebt gedeeld! Heerlijk toch die complimenten. Vanmiddag, na het posten van deze blog, liep ik het schoolplein op om de kids te halen. Ik zag een moeder die er de week ervoor zo mooi uit zag. Mooie lippenstift. Mooie kleur blouse aan. Echt stralend. Nu liep ik haar tegen het lijf en zei ‘Wat zag je er laatst mooi uit, met je mooie lippenstift en kleding’. Wow ze straalde helemaal (voelde zich toen eigenlijk onzeker of het niet to much was), maar zei nu: dat ga ik dus vaker doen. Wat een kleine moeite. Maar hoe fijn!
Zelf kijk ik met dierbare gevoelens terug op de aanwezigheid van mijn Opa. In een periode dat het tussen mijn beide ouders niet zo boterde, kwam hij mij van school halen. Of wanneer ik bij mijn grootouders logeerde, was hij degene die mij mee naar het park nam om de eendjes te voeren of verhaaltjes vertelde.
Terugkijkend kan ik ontdekken dat er in een mensenleven altijd wel iemand is, die naast je mee loopt, wanneer het even niet zo lekker gaat.
Je verhaal ontroert me! Mijn vriend had een keer overal post-its gehangen over hoe mooi en lief hij me vond. Op de draaiknop van de radiator hing er een waarop stond: ‘YOU TURN ME ON’. Die heb ik nog steeds, zo grappig, zo typisch iets voor hem..
Hi Marianne, wat mooi dat mijn blog je raakt. Dank je wel dat je dit laat weten. Mooi! Wat lief van je vriend zeg!! Een klein gebaar, maar groots gevoel!
Mooi Yvonne. Het gevoel dat je beschrijft ken ik ook zo goed. Opeens is er iemand die je situatie snapt of je begrijpt. Heerlijk hoe we geholpen worden. Fijn dat je opa zo een fijne en veilige basis kon zijn! Dank!